ADR Fietsinleefreis Maramures: Fietsdag 2 van Garda de Sus naar Remeti : 150km – 1413 hoogtemeters

Foto’s Pieter Stockmans en deelnemers

Een dichte mist hing in de valleien. Ons pension bleek boven de wolken te liggen. Zouden we de toppen van het Apuseni-gebergte kunnen zien? Gelukkig wel, de zon in een stralend blauwe lucht, had de mist verdreven tegen de tijd dat we vertrokken. Het groen van de beboste valleien was overweldigend.

De 20 km lange klim naar de Vârtoppas op 1219 meter begon vrijwel meteen. De eerste helft van de klim ging geleidelijk bergopwaarts. De groep bleef in een stevig tempo bij elkaar.

Maar gangmakers Benny en Ludo maakten er een eliminatierace van. Hoe hoger het stijgingspercentage, hoe meer renners één voor één moesten lossen. Tot alleen Benny, Ludo, Patrick en ik overbleven.

Op de top genoten we van een spectaculair uitzicht op eindeloze groene bergen en valleien. Aan de horizon een besneeuwde top, waarschijnlijk de Cucurbăta Mare.

‘Hier begint een afdaling van 15 kilometer’, zei Jef. Ik wist wat dat betekende: racen! Eigenlijk is het een afdaling van 50 km. De eerste 15km, met fenomenale Formule 1 bochten, brachten ons van de top helemaal naar beneden tot in een gigantische vallei tussen twee bergketens.

Daar voelde ik iemand in mijn wiel. Wie zou het zijn? Het was de tweede Patrick. ‘Toen ik je zag wegschieten, kon ik me niet inhouden’, zei hij.

De rest van de groep arriveerde pas 10 minuten later.

De weg in het dal ging lichtjes bergaf, een prachtige weg die door de velden en dorpjes slingerde. Aan de horizon rezen bergen op.

Ergens rond het plaatsje Beiuș (waar we kort stopten bij de Roemeense fabriek, Racetex, van het Belgische wielerkledingmerk Bioracer) begonnen de voorlopers van het Pădurea Craiului gebergte. Het was een droomwereld van alleen maar groen, groen, groen. Golvend, met koeien en paarden op verre flanken, en zelfs op de weg van perfect asfalt. De groep reed met 32 km/u als een lint door het groen.

Deze valleien staan bekend om hun houten kerken. Bijvoorbeeld de kerk van Ghighișeni, gebouwd in 1743. Ik vind het tegelijk fascinerend en onbegrijpelijk dat de kerk tot op de dag van vandaag vol gelovigen zit. Er was een kerkdienst aan de gang toen we daar aankwamen.

Het was moeilijk om na de lunch in Beiuș weer op de fiets te stappen. Ik viel bijna in slaap. Dan duurt het meestal zo’n 10 kilometer voordat de benen weer wakker worden.

Gelukkig waren ze wakker toen de tweede klim van 20 kilometer begon. Een weg door donkergroene bossen.

De groep ging snel uit elkaar. En weer gingen dezelfde klimmers ervandoor. Ik zat in hun wiel, verbaasd over het tempo van Benny en Ludo. Ludo is 70.

Deze keer was de eerste helft steiler. De tweede helft had slechts een hellingsgraad van 3%. Stevig klimmen, dan stevig hard rijden. Op naar de top.

Voor ons verscheen een slang van mooi asfalt tussen twee groene muren van gras. Paarden stonden midden op de weg. Golvende graslanden veranderden in beboste rotswanden. En na 150 km klimmen en cruisen kwamen we aan bij Hotel Carpathia.

Naast het hotel stroomde de rivier de Iad schitterend verlicht door de zon. Luc en ik konden het niet laten en stortten ons in het koude bergwater. Een machtig gevoel!

Morgen: een overgangsetappe tussen het Apusenigebergte en het Rodnagebergte.