ADR Fietsinleefreis Maramures: Fietsdag 4  Cehu Silvaniei- Sighetu Marmatiei : 132km – 948 hoogtemeters

Foto’s: Pieter Stockmans en deelnemers

‘Cruisen met lichtsnelheid’ over kaarsrechte wegen. De korte, steile klim vanuit Bârsău de Jos was een uitzondering. Een route heeft zulke ijkpunten nodig voor afwisseling en uitdaging.

De aanblik van talloze ooievaars in nesten op de elektriciteitspalen in de dorpen was wel bijzonder.

Lunch: een pizzeria op een luidruchtige willekeurige rotonde.

‘Pizzahut op rustige plek’, zei Luc op zijn eigen ironische manier. En: ‘Ik kijk nu al uit naar die douche in het hotel later vandaag.’

Na de lunch: 20 km rechtdoor… een drukke weg. Maar voor deze zijn er effectief weinig alternatieven. Dit is ‘de weg’ in dit matte gebied tussen het Apuseni-gebergte en het Maramures-gebergte, dat we aan een verre horizon zagen oprijzen.

En als je een lange fietstocht maakt, rijd je meestal door zulke ‘tussenliggende gebieden’.

Certeze is echter een soort oriëntatiepunt. ‘Lelijkste gemeente van Roemenië’, het is ook een titel. Het is niet duidelijk wat de mensen hier bezielt, maar ze bouwen belachelijke, afschuwelijk pompeuze villa’s. Pronken met geveinsde rijkdom. Een verminking van de omgeving, want tussen de neppaleizen zie je hier en daar nog een eenzaam mooi traditioneel huisje.

De burgemeester van een andere stad die ons gisteren ontving, zei: ‘Familie en onze tradities, dat zijn de belangrijkste dingen in ons leven’. Ik vind zulke politieke slogans meestal hol. Het is interessanter om naar de werkelijkheid te kijken, en dat is hier niet bemoedigend. Hier wordt de traditie eigenhandig vernietigd. Op veel andere plaatsen in Roemenië is het natuurlijk prachtig bewaard gebleven.

In Certeze begon de enige belangrijke klim van de dag: 12 kilometer bochtig klimmen.

Op de top zou de afdaling ons naar Maramures brengen, maar we moesten een toegangsprijs betalen: lijden in de regen.

De klimmers gingen in een stevig tempo bergopwaarts, achtervolgd door een diepgrijze donderwolk. De regendruppels begonnen op 3 kilometer van de top. En ongelooflijk: op 1000 meter van de top, waar we konden schuilen, begon de extreme stortbui.

Het was alsof iemand uit de lucht emmer na emmer over ons heen goot. 1000 meter als een hardnekkige, koppige Flandrien die naar de top duwt, geconfronteerd met verticale regenstralen.

1 km was genoeg om nat te worden. Gelukkig niet drijfnat. Ik dacht aan de anderen in de groep, want die hadden nog kilometers klimmen te doen in deze stromende regen. Ze bereikten de top alsof ze in hun fietskleding hadden gedoucht.

Luc had zijn douche iets te hard gewild en kreeg hem hier al.

De rest van de rit naar en langs de Oekraïense grens reden we over kletsnatte wegen en af en toe een bui. In Teceu zaten we op 100 meter van de grens. Vorig jaar was ik in het Oekraïense deel van deze stad, Tiatchiv, waar ik sprak met Oekraïense vluchtelingen (wie geïnteresseerd is in de reeks artikelen die ik heb gepubliceerd : https://www.mo.be/dossiers/humanitaire-corridor-oekra-ne )

Volgende stop: Săpânţa, de thuisbasis van twee wonderen van de Roemeense traditie.

De eerste: Cimitirul Vesel, het “ Vrolijke Kerkhof”. Elk graf felgekleurd met kleine schilderijtjes en verzen met scènes uit het leven van de begraven mensen. De pictogrammen laten zien wat mensen beschouwden als het bepalende aspect van de overledene. Op het graf van een overleden vrouw werd ze bijvoorbeeld afgebeeld terwijl ze bij het fornuis een ei stond te bakken…

Wat begon als een idee van timmerman Stan Ioan Pătraș, met een eerste graf in 1935, is uitgegroeid tot een toeristische attractie. Pătraș zou geïnspireerd zijn door de cultuur van de Daciërs, die de dood als een vreugdevolle gebeurtenis zouden hebben beschouwd.

Tweede. Het orthodoxe Săpânţa-Peri klooster. We reden door een rij bomen in de regen toen er plotseling een imposante 78 meter hoge houten kerktoren verscheen. 78 meter, is het zo hoog? Ja, het is de hoogste houten kerktoren van Europa. Het zien verschijnen, in de typische Maramures-stijl, gaf iedereen een wow-effect.

Al eeuwenlang worden hier kerken gebouwd in massief hout met extreem scherpe torens.

Dit klooster werd echter pas in 1997 gebouwd. Roemenen bouwen dergelijke nieuwe structuren actief met behulp van erfgoed tot op de dag van vandaag, terwijl onze kerken leeglopen en veranderen in erfgoedgebouwen uit het verleden. Ik heb gemengde gevoelens over de macht van de orthodoxe kerk in Roemenië.

🤔 Morgen gaan we die Maramures Mountains in, met meer dan 100 kilometer bergopwaarts rijden, en de beklimming van de Prisloppas op 1416 meter.