Vertrek: Oravita / aankomst: Eselnita
Afstand: 141 km / hoogtemeters: 2130.
De Donau. Machtige Europese rivier. Langste van de EU. Meeste hoofdsteden aan zijn oevers ter wereld. Ontspringt in het Zwarte Woud, zag doorheen de millennia langs zijn oevers de Karpaten oprijzen, en mondt na 2829 kilometer uit in de Zwarte Zee. Daarvan reden wij er 100, vanaf het punt waar hij de Karpaten binnenstroomt, tot aan de Portile de Fier: de IJzeren Poorten. Dat zijn een reeks diepe kloven waar de rivier op zijn smalst is.
Een cruise langs, in plaats van op de Donau. Dat was deze rit. Om tot aan de rivier te geraken, moesten we eerst de Munții Locvei over, het westelijke uiteinde van de Roemeense Karpaten aan de Servische grens.
De uitgestrekte vlakte rond Oravița met waaiende tarwevelden lokte ons richting puntje van de beboste Karpatensikkel. De Munții Locvei zijn smal, je kan er met 1 klim en 1 afdaling over. Een klim van 6 kilometer. Een pittige wel. Stevig tempo naar boven. En dan duiken naar de Donau.
17 kettingen en 34 wielen draaiden 100 kilometer hypnotiserend rond, tientallen kilometers heerste stilte in de groep. Enkel concentratie, op het wiel voor zich, op de weg, op de resterende kilometers, op de Donau en zijn hoge rotsen aan beide oevers.
100 kilometer rechtdoor rijden is mentaal best vermoeiend, ook al was de weg slechts licht golvend.
De rivier vormt hier de grens tussen Roemenië en Servië, stromend van west naar oost, en op een bepaald punt een reusachtige bocht noordwaarts. Daar wordt hij smal en heeft hij een kloof uitgesneden. De weg werd dramatischer, gebouwd onder de hoge rotsen.
Aan een van de Ijzeren Poorten kon de weg niet langs de rivier door de wilde natuur, maar trekt hij de Karpaten in. In de hitte hakte deze beklimming van 4km er stevig in. Maar dan volgde opnieuw een duik naar de Donau en een prachtige weg door de kloof die uitgaf op een grote baai, gevormd door een stuwdam verderop. In die baai lag het hotel. Zicht op enkel de baai.
De stuwdam die dit landschap mee vormde, was een gemeenschappelijke Roemeens-Joegoslavisch megaproject in 1972. Ik heb gemengde gevoelens bij dammen op wilde rivieren. Het waterpeil in de rivier steeg 35 meter. Erfgoed, waaronder een klooster, een Romeinse weg, een Turks Donaueiland en nog zeker vijf dorpen werden verzwolgen in de communistische vaart der volkeren. De trekroute van enkele steursoorten werd er definitief door verbroken.
In de Balkan gaat deze waterkracht-gekte tot vandaag verder, gestimuleerd door de zoektocht naar “groene energie”. Ik publiceerde er dit onderzoek over: Europa’s laatste wilde rivieren veranderen in elektriciteitsfabrieken (https://www.mo.be/…/europas-laatste-wilde-rivieren…
Neemt niet weg dat ook mijn mond openviel van verbazing bij het zicht uit het raam van onze hotelkamer. En tijdens de boottocht op stuwmeer/rivier na een heerlijke douche en plons in het zwembad.
Morgen klimmen we door Nationaal Park Domogled, UNESCO werelderfgoed, tot 900 meter hoogte in de Munții Mehedinți.
https://strava.app.link/PK4wQ02DuKb
foto’s en tekst: Pieter Stockmans
