Vertrek: Eselnita / aankomst: Targu Jiu
Afstand: 139 km / 868 hoogtemeters.
Nationaal Park Domogled is UNESCO werelderfgoed. Diep in de wouden op de rotsachtige flanken liggen de laatste overblijfselen van de oerbossen die Europa na de laatste ijstijd bedekten.
Stukken wild oerbos waar nog geen mens ooit kwam, stel je dat eens voor. In andere stukken van het oerbos kwamen wel mensen… Houtkapbedrijven. Ik zag er 5 jaar geleden reusachtige 25 meter lange beukenstammen van wel 300 jaar oud weggesleept worden. De kappers waren trots op hun ‘vangst’. Greenpeace onthulde onlangs nog dat dit hout in IKEA-meubels terechtkomt (mijn reportage: https://www.mo.be/…/europa-s-laatste-oerbossen…
Baile Herculane is een langgerekte streep in het diepe dal van de rivier de Cerna, aan de poort van het Nationaal Park in een zuidelijk puntje van de Karpaten. Ons peloton gleed langs de zonovergoten, vergane glorie van wat eeuwenlang een internationaal prominent kuuroord was, onder de Ottomanen, de Habsburgers en socialistisch Roemenië. De warmwaterbronnen waren bij de Romeinen al bekend.
Na een paar lekke banden en een vrachtwagensnelweg om snel te vergeten, reden we het paradijs van de zuidelijke Karpaten binnen. Langs de prachtige weg (spijtig genoeg van slechte macadam) zagen we glimpen van de ‘Oude en Voorhistorische Beukenbossen’.
Van hier reden we 25 kilometer globaal omhoog, met ook heerlijke licht dalende stukken waar onze sneltrein op gang getrokken werd.
De afgronden langs de rotswanden werden dieper en dieper, duizelingwekkende muren van honderden meters diep met helemaal beneden een bergrivier.
Tot we aan de echte beklimming begonnen, 10 kilometer klimmen door groene oases, door stukken woud, langs rotspieken die steeds hoger en steiler oprezen. Ook wij klommen steeds hoger tot verre uitzichten op 900 meter hoogte op een van de toppen van de Munții Mehedinți.
‘Slechts’ 900 meter, maar de uitzichten waren weergaloos. Aan de horizon: besneeuwde Karpatentoppen.
Middagmaal in een houten hut, het leek wel ‘bij grootmoeder thuis’. De 25 kilometer lange duik die daarop volgde, deed de adrenaline gieren. Voor de Roemeense afdalingen alleen zou je aan deze reizen deelnemen!
Beneden knalden we binnen in Baia de Arama en remden we aan een fonteintje: hoofd eronder, hele lijf laten afkoelen. Want de lucht is heet, heter, heetst.
In Baia de Arama begon een heuvelachtig parcours, zo’n weg waar je drie golven voor je uit kan zien. Mijn vader kon de frustraties over zijn leeftijd even niet de baas (zeker niet toen de groep op een heuvel snel optrok). Hij moest zich zwaar pijnigen om bij te benen, en demarreerde daarna voor de groep uit. Erop en erover. Niet zeker of dat wel een goed idee was. ‘Ik had er eens zin in’, zei hij. ‘Ik zie eigenlijk niet af op de beklimmingen omdat ik traag naar boven peddel, maar het is frustrerend dat ik de groep ophoud.’
Ik hoor binnen de groep nochtans alleen maar geluiden van respect en bewondering, dat hij zo’n zware opeenvolgende bergritten op zijn leeftijd doet.
En in die hitte! De Karpaten baden in de zon, de loden hitte woog zwaar op mijn lijf. In het hotel volgde de terugslag: een bonzende hoofdpijn.
Op tijd het bed in, recupereren de koninginnenrit morgen: de oversteek van de Hoge Karpaten over de Transalpina, de hoogst geasfalteerde weg van Roemenië op 2400m!
https://strava.app.link/Ljg8UnzwwKb
tekst en foto’s Pieter Stockmans
