De Transalpina
Afstand: 117 km / hoogtemeters: 1543.
Hij doet het! Mijn vader, de Transalpina vanuit Novaci beklimmen op zijn 76ste. Dat is een heroïsche prestatie, jazeker. De Transalpina vanuit Novaci is een moordcol, een kruipcol over de hoogst geasfalteerde weg van Roemenië, naar het wonderlijke hooggebergte van de Roemeense Karpaten met bergpas op 2145 meter hoogte.
Ochtendtemperatuur bij vertrek: 23 graden. Dat zou tijdens de beklimming oplopen tot 41 graden in de zon. En die temperatuur mag je als referentie nemen, want de Transalpina biedt bijna nergens beschutting voor die mokerslagen van de zonnestralen.
12 kilometer pedaleren we rustig en biljartvlak met wind in het gezicht tot aan het Bokrijk van Curtișoara.
Terwijl de rest van de groep de plek bezoekt, trekt mijn vader alleen verder om voldoende voorsprong te verzamelen. Hij gaat dit op eigen tempo doen.
We vertrekken een half uur na mijn vader. 30 kilometer fietsen we de definitie van ‘roetsjbaan’: het ene na het andere pittige hellinkje gevolgd door de duik, nu eens kort en steil, dan weer langgerekt en geleidelijk racend-dalend door dorpen net onder de Karpatensikkel. Een beleving op zich.
In Novaci wacht ons een middagmaal om aangesterkt te beginnen aan de grote hindernis van de dag: de oversteek van de Karpaten via de hoogst mogelijke weg. Ik beklom de Transalpina al 2 keer langs de andere kant. Deze kant zou nóg zwaarder zijn…
Juist als wij aankomen aan het restaurant, vertrekt mijn vader er opnieuw. We eten en vertrekken een uur na hem.
Eerst nog een stukje vlak. Mijn vader is nu al aan het zwoegen op de moordhellingen, denk ik.
Al snel slaat de loden hitte ook ons plat tegen het asfalt, het kruipen is begonnen. Percentages tot 11% kaarsrecht rechtdoor. In de eerste bochten druppelt het vocht van mijn gezicht als sneeuw die smelt in de zon. Honderden meters aan één stuk sta ik recht in de trappers, vol onbegrip over waarom ik aan percentages van ‘amper 10%’ zoveel moeite heb om de pedalen rond te krijgen. De hitte? Iedereen is aan het kruipen en strompelen. Hoe overleeft mijn vader dit, denk ik de hele tijd.
Ja! Wolken schuiven voor de zon! Hopen op zon, en dan dankbaar zijn dat er wolken voor schuiven…
De weg kronkelt als een slang rond deelheuvels die oprijzen op de berg, hoger en hoger. Dat achter je de uitgestrekte vlakte van Oltenië zichtbaar wordt, kan je enkel gewaarworden als je de energie vindt om eens om te kijken. Voor ons: grijze rotspieken met plukjes wit (sneeuw) die uitrijzen boven weidse bergen vol dennenbomen. Hoe hoger we kruipen, hoe meer de dennenbomen plaatsmaken voor alpenweides.
De volgwagen rijdt voorbij. Ik tank water bij en kap een drinkbus over me. Juist nu voel ik een frisse wind. En een kilometer verder, bij de bevoorrading op 1400 meter hoogte in het midden van de beklimming, is het zowaar frisjes: 20 graden met een frisse wind.
Van hier is het 5km tot aan het skioord Rânca, een spuuglelijke verzameling gebouwen. De lelijkheid die corruptie kan voortbrengen…Gelukkig ben je er snel doorheen, omdat de percentages hier iets milder zijn. Maar niet voor lang. Hier verschijnt het eerste ‘over de bergflank uitgestrooide lint’: 8 haarspeldbochten en 200 hoogtemeters op 2km. Weer een potje kruipen. Maar de uitzichten worden stilaan buitenaards. Nog eens 2 steile kilometers verder: het tweede haarspeldbochtenlint, de apotheose richting eerste top.
Deze bergpas is de hoogste, op 2145 meter. Aan de andere kant van de pas verschijnt een afdaling en een ongelooflijk uitzicht op een verborgen wereld. Zo’n afdalingen na een bergpas leiden vaak naar een tweede top omdat je in een immense kom of vallei omringd door bergen terechtkomt. Zo ook bij deze Transalpina. Deze valleien in het hooggebergte zijn werkelijk fenomenale creaties van Moeder Aarde.
Na nog eens 3km klimmen, de vallei uit richting tweede bergpas, vlieg ik als een condor (zoals Wout Van Aert in zijn gele trui over de meet aan de Cap Blanc-Nez in de Tour de France) over de top. Mijn vader staat er ook. Hij werd iets voor de top voorbijgereden door een paar anderen in de groep. Maar hij staat er, op de top.
Ons hotel ligt 20km verderop, 800 meter lager op de Transalpina aan de andere kant van de bergpas. Dan weet je: dit wordt suizen, zoals die condor in duikvlucht.
Deze weg klom ik al 2 keer omhoog, op mijn eerste ADR-reis in augustus 2022 (https://www.strava.com/activities/7690187424 ) en op mijn eentje in september 2023 (epische onderneming met nog meer prachtige beelden van de Transalpina bij zonsondergang: https://www.strava.com/activities/9819258593
De weg geeft uit op een prachtige vallei op 1300 meter hoogte. Daar ligt het hotel omringd door bergen en groen. Roemeense volksmuziek en het klotsen van de bergrivier weerklinken op het terrasje in de zon.
Morgen 1700 meter dalen. Dat belooft…
https://www.strava.com/activities/11682385411
tekst en foto’s : Pieter Stockmans
