Vertrek: Apuseni / aankomst: Lus
Afstand: 119 km / Hoogtemeters: 2540.
Met zijn laatste krachten heeft hij zich over de laatste top gehesen, mijn vader. Op zijn 76ste, de Roemeense Karpaten overwonnen. De laatste top, dat was een 20km-lange beklimming naar de Pasul Mărișel, van beneden in de diepe ingesloten vallei van de Somesul Cald op 500 meter, door de machtige dennenbossen van het Gilăugebergte (een bergketen van het Apusenigebergte in de Westelijke Karpaten) naar het Motzenland, een sprookjesland op 1400 meter hoogte. Een van de parels van Roemenië.
We vertrekken in het Hongaarse dorpje Tordaszentlászló (jawel, in Roemenië), overwinnen een paar steile puisten, en komen bij een 15km-lange weg langs de stuwmeren. Zulke wegen lijken wel ààngelegd als racebaan, zoals ze op en neer golven, links en rechts draaien en kronkelen door de bossen. Ik kan het weer niet laten een formule 1-versnelling te plaatsen. Als een pijl, vlam, tot aan de voet van de beklimming naar de 
PASUL MARISEL.
Daar laat ik de groep voorbij rijden, en wacht ik even op mijn vader, die ver achterop is geraakt. Ik bel hem, hij zegt: ‘Rijd maar verder, ik rijd graag alleen.’
Nu kan ik doen wat ik graag doe: jagen, op de anderen. Ik begin de beklimming aan een goed tempo. Al snel blijkt dat dit geen ‘geleidelijke klim’ is, zoals aangekondigd, maar een serieuze col aan percentages die constant tussen 8% en 11% schommelen. In combinatie met de moordende hitte, is het weer stevig afzien.
De weg klimt 5km lang in de vallei omhoog en trekt dan in 5 (haarspeld)bochten de bergkam op, tot boven de boomgrens. Links verschijnt de diepe flank van de bergkam met een monumentaal uitzicht over beboste flanken achter verre valleien. Een explosie van groen overal rondom. Iets verderop verschijnt rechts een hele groene flank vol weilanden, traditionele hutten en huisjes, grindwegen, boerderijen, koeien, tractoren die akkers bewerken,…
Dit is het Motzenland, het land van de Motzen (een Germaanse of Slavische bevolkingsgroep in Roemenië) verborgen achter de toppen van het Gilăugebergte. Het zijn de hoogstgelegen dorpen van Roemenië.
Als ik een eerste top bereik, rijd ik 4km terug naar beneden. Daar tref ik mijn vader, zwoegend, puffend, vloekend op ‘het rood’ op zijn gps.
Ik documenteer zijn lijdensweg. ‘Col de Motzenland’, zo zou je de laatste col van zijn laatste meerdaagse fietsreis in het hooggebergte kunnen noemen. Deze ervaring gaat de annalen in.
De klim naar de tweede top, naar Statiunea Fântânele, besluit hij over te slaan. Het is genoeg geweest, hij is op, finito, boeken toe. Elke pedaalslag omhoog is er één teveel. Maar elke pedaalslag omhoog toonde hij uit welk hout hij gesneden is: uit hard hout, hout dat niet breekt. Koppig, doorzettend, niet opgeven, niet plooien, daarin herken ik mezelf.
Hij neemt een kortere weg, over de afdaling die wij pas veel later zullen nemen. Ik klim verder naar de bergpas, duik daar 300 meter de diepte in tot aan het Fântânele-stuwmeer, waar ik de rest van de groep aan tafel tref. Pasta!
De hitte drukt ons hard neer, maar toch moeten we omhoog: de weg die we afdaalden terug omhoog. Percentages tussen 8-14%. 8km zwoegen.
Terug op de top van de bergpas begint de race. Voor elke afdaling zoek ik nieuwe woorden die uitdrukken dat ze nog sensationeler is dan de vorige. Maar deze afdaling… is toch wat anders.
40 kilometer lang knallen. 10km golvend (recht-in-de-trappers bijtrappen), 10km steil naar beneden suizen (pijl-uit-boog), 20km licht dalend (tempo-rijden).
Een woordje over die tweede 10km: de pijl suist over de bergkam boven steile weilanden en daarachter een diep uitgesneden beboste vallei met Motzenhutten. 8 scherpe haarspeldbochten op 2km, die je meteen 200 meter lager brengen, tot het tempo-rijden in de vallei kan beginnen.
Bij het hotel worden handen geschud en proficiatten gewenst. Iedereen die deze reis volbrengt, verdient groot respect.
Om 2 redenen:
1. Wegens de sportieve prestatie. De lijn van 1000km die we door de Zuidelijke en Westelijke Roemeense Karpaten trokken, de bergpassen die we overgingen: in tropische omstandigheden kan het tellen als heroïsche prestatie.
In de groep leeft groot respect voor mijn vader, de oudste deelnemer. Voor we naar Roemenië afreisden, waren er twijfels, angsten, dat hij zou moeten afstappen wegens te grote vermoeidheid. ‘Afstappen en in de volgwagen verdergaan? Daar zou ik een week, een maand, een jaar niet goed van zijn’, zei hij bij het avondmaal, waar hij in de speech van reisbegeleider Jef Vanhoof een eervolle vermelding kreeg.
Maar mijn respect hebben alle deelnemers vooral om een tweede reden:
2. Wegens hun ruimdenkendheid, en bereidheid zich open stellen voor twee nieuwigheden: een onbekend en minder vertrouwd land ontdekken op de fiets, én deelnemen aan een bijzonder soort fietsreis, namelijk eentje met meer aandacht voor de sociale realiteit, de cultuur en de geschiedenis dan ‘gewone fietsreizen’.
Minstens 2 deelnemers hadden zich ingeschreven nadat ze mijn verslagen en artikels over vorige ADR-reizen hadden gelezen. En die deelnemers namen dan weer vrienden mee. Daar ben ik enorm blij mee. Zo verzetten we bakens in een mensenleven, zo verspreiden we bewustzijn, en bouwen we aan onze pan-Europese identiteit.
Zou ik deze keer ook een plannetje in iemands hoofd hebben geplant? Ik hoop van wel. Volgende lente en zomer kan je weer uit 3 Roemenië-fietsreizen kiezen (zie info onderaan).
Of 4?
‘Bijzonder woord van dank aan Pieter, die de voorbije 3 jaar aan onze 3 fietsreizen heeft deelgenomen en met zijn foto’s en verslagen zorgt voor nieuwe deelnemers’, zei Jef tijdens het avondmaal. ‘We zullen nu een vierde reis moeten uitstippelen zodat hij volgend jaar nog eens meegaat.’
Jef, Paul en Ria, daar houd ik jullie aan! Laat die vierde ADR-reis maar komen! Roemenië heeft ongetwijfeld nog véél meer te bieden.
tekst en foto’s: Pieter Stockmans
Strava: https://strava.app.link/PhpbDszSCKb
tekst en foto’s Pieter Stockmans
